هميشه معشوق يا محبوب را تا دم مرگ ميکشانيم و سپس مرگش را نظاره می کنيم و رهايش می کنيم به امان خدا! اين درست است؟!!
يا قدر دوستانمان را فقط وقتی که نيستند، می دانيم.