ای خسرو خوبان نظری سوی گدا کن
رحمی به من دل شده بي سر و پا کن

ز دست يارم چه ها کشيدم
به جز جفايش وفا نديدم
نه همزبانی که یک زمانی
به او بگويم غم نهانی
نه اهل دردی نه غمگساری
ز من بپرسد غم که داری
....