سلام به همه!

چقدر زود گذشت، اينقدر زود که اصلا انگار چيزی نبود، هميشه اين طوريه و من هيچ وقت عبرت نگرفتم از اشتباهاتم. خدا بهم رحم کنه! اين روزا روزای خيلی سختيه برای من، شايد بزرگترين چالش زندگيم باشه تا الان، و من اميد کمی به پيروزی دارم.

بعد از بيست روز جنگ انگار بالاخره باور شد که آمريکا و انگليس با کسی شوخی ندارن، من اصلا موافق اين دوتا نيستم، اما موافق اونای ديگه هم نيستن که فکر می کنن عقل کل هستن و ميشينن مسائل جنگ رو تحليل می کنن، روزای اول که از نظر اونا آمريکا شکست خورده بود و با خفت داشت به خونه بر می گشت. من نمی دونم اينا به چه رويی اين حرفا رو می زنن، هميشه مخاطبشون رو احمق حساب می کنن، بابا دست خوش!!!
به هر حال از نظر من اين جنگ فقط بازنده داره و اين وسط برنده ای وجود نخواهد داشت.
خودمونيم چوب خدا هم بعضی وقتا همچين بی صدا هم نيستا!!!

راستی يکی از دوستان گفتن که نتونستن نوشته های منو فارسی ببينن، نکنه بقيه هم نمی بينن، لطفا!!... :-)