شايد بايد می فهميدم...

خوب اينم يه نيمچه شاعر کوچولو
اولين شعر گونه احتمالا شاعر بعد از اين مهدی

فرياد بر آورد
« ديارم تنها و من نا آشنای غريب »
درد دلش آنقدر بلند
فوران خون چگرش چنان سرخ
و چشم های به در دوخته غربت نشينانش
کوههايش، آسمانش و زمينش
خوار و خوار و باز هم خوار

ناخدايی ناآشنا در اين ديار آشنا، زوری خدايی می کند
خواری خارش، پستی کوهش، آسمانش و زمينش را خواستار است
و زمين خسته نا اميد و بی کس
آسمان تنها
همنشين خاک و کوه
و کوه سر به زير افکنده به دنبال فرار از خواری
ناخدا، زيرک
گوشة خلوت تنهايی دود
و کوه، زمين و آسمان
بی اختيار خود را تسليم ميکنند
گذشته های فراموش شده
بی خيالی، پوچی از پوچی
و اکنون آنچه مانده
تنهايی من، تنهايی ماست
من تنها، نا آشنای اين آشنا
گوشة خلوت تنهايی دود
نا خدا همچنان زيرک
و من کافر خيال دوستانم، ناخدا نشناسم
کفر نعمتهای نيرنگ و ريای گوشه خلوت تنهايی دودش ميکنم
ناسزا گويم ولی گويی با خودم
و باز فرياد بر آورد
« رستمی کو و پری، هفتخوانش بگذرد »
رستمش ديدم، او نيز همچنين
گوشة خلوت تنهايی دود
و دود خندان
ناخدا همچنان زيرک
=====
بچه اومده جمله هاشو عمودی نوشته ميگه شعر گفتم؟!!!
ولی به نظر منه شعر نشناس، واسه شروع خوبه، نيست؟

When the door of happiness closes, another opens, but often times
we look so long at the closed door that we don't see the one which
has been opened for us.

اينو يکی از دوستام  واسم فرستاده ، نمی دونم نويسندش کيه ، شايد درست نباشه اما دلم نيومد ننويسمش. البته به نظرم مياد که خيلی معروفه و همه خوندنش اما ...!

Happiness lies for those who cry, those who hurt, those who have searched, and those who have tried, for only they can appreciate the importance of people who have touched their lives. Love begins with a smile, grows with a kiss and ends with a tear. The brightest future will always be based on a forgotten past, you can't go on well in life until you let go of your past failures and heartaches.

ميگم اين يوونتوس خيلی خوش شانسه، نگو نه. ديدی که؟
++
دلم میخواد با تمام وجودم فرياد بزنم و بگم که آره همينه، حرف دل منم همينه، اما کو جرأتش؟( اينا رو نميگما، یه چيز ديگه ؛-)

ز دست محبوب ندانم چون کنم
وز هجر رويش ديده جيحون کنم
يارم چو شمع محفل است
ديدن رويش مشکل است
سرو مرا پا در گل است
بر خط و خالش مايل است
يار من دلدار من کمتر تو جفا کن
يادی آخر تو ز ما کن

سلام !
روز معلم رو به همه معلمای عزيز تبريک ميگم، به خصوص به معلمای خودم که اوليناش مادر و پدرم بودند، و همين طور همه دوستانی که مثل معلمای خوب منو راهنمايی کردند.

ديشب هم مثل چند شب گذشته من چيزی برای نوشتن نداشتم! تنها چند کلمه به ذهنم رسيد و اينجا نوشتم! اما انگار سو تفاهم شده. من منظورم MARD بود! البته شايدم می خواستم یکم شيطنت کنم...........

<< شاد بودن هنر است، شاد کردن هنری والاتر >>

اين قسمت مال ديشبه....

واقعا معذرت می خوام!
..............
نمی دونم!
نمی تونم!
شايدم نمی خوام!
مشکل همين جاست!
......
آره بايد هم نتونی! آخه تورو چه به اين کارا؟؟؟ ها؟؟؟؟
........
مرد!